اشعار

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی            همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد            چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانۀ زیبایی

روزی از روزهای مـاه ربیع            تـن سـرد زمـیـن بـهـاری شـد
بین هر سوره، پای هر “جنت”            آیه در آیـه “نـهـر” جاری شـد

لب واژه‌های عالم به ثنای مصطفی گرم            نفس فـرشته‌ها در جریان این ثـنا گرم

به کتاب مهـربانی غـزلی نوشت خالق            که قصیده در قصیده دل عاشقانه‌ها گرم

مکه را امشب شکوهى دیگر است            مروه امشب با صفا پا تا سر است
نـور بـاران باخـتر تا خاور است            دامن بانـوى شب پُـر اخـتر است

رسـیـد حـضرت بـاران سر بیـابـان‌ها            چـکـیـده نـم نمـکی و شـده گـلـستان‌ها

بـهـار هم به تـماشـای این طـرف آمد            که لـذتـی بـبـرد از بـهــار بـسـتـان‌هـا

عـاقـبت قـرعـۀ نـامت به لـبِ ما افتاد           شده سیراب، کـویری که به دریا افتاد

گـلِ لبخـند، به بـاغِ لب‌مان کـاشته شد           خـبــرِ آمــدنـت روی زبــان‌هـا افـتـاد

امشب به مـلائك خـبری تـازه رسیده            لبخـنـد نجـات از نـفـس صبـح دمـیده
شیطان عوض جامه دل خویش دریده            اوصاف خـدا از دهـن بت كه شـنـیده

ای نــمــازِ تــو آفــتــابِ خــدا            آخـریـن شـاه بـیـت نـابِ خـدا

محـور گـردش زمین و زمان            آسـمـانـی‌تـریـن نـگـاهِ جـهـان

در زمانی که جهان از جهل، غرق ظلمت است           آمد آن خورشید، که نورش دلیل خلقت است

آمده حُـسن خـتام و سَـروَر پـیغـمـبران           آنکه توصیفِ جمالش کار این جمعیت است

زمین گهواره كابوس‌های تلخ انسان بود           زمان چون كودكی در كوچه‌های خواب حیران بود

خـدا در ازدحـام ناخـدایـان جهـالت گـم           جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذیان بود

سکوتِ تیرۀ تاریخ سرگردان و حیران بود           زمان خاموش‌تر در گوشۀ ذهنی پریشان بود

جهالت ذهنِ انسان را چنان بی‌وقفه پر می‌کرد           که استدلال هم افتاده در گرداب هذیان بود

پیغـمبر صداقـت و ایـمان خوش آمدی            کامل ترین حقـیقت انسان خوش آمدی

دنـیا کـویـر تـشـنه و تو کـوثـر حـیات            سر تا به پا طراوت باران خوش آمدی

سوگـند می‌خوریم به قـالو بلای عشق            سوگند می‌خـوریم به بدرالدجای عشق
ما زنده‌ایم زنده به حال و هوای عشق            خانه به دوش و دربه‌در کوچه‌های عشق

بهـشت، منتـظـر آن شکـوهِ سرمد بود            بهـارِ دلـشدگـان، حـضرتِ محـمد بود

یـگـانـه اسـوۀ اخــلاق؛ اســوۀ خـوبـی            تـمـامِ عـمـر، بـه آزادگـی مـقــیّـد بـود

بـوی عـطـر از قـدم شاه جهان می‌آید            در گـلـستـان غـزل با هـیجـان می‌آیـد
شب میلاد شد و خواب زمستانی رفت            در بهاران، تب خورشید زمان می‌آید

چهره انگار… نه، انگار ندارد، ماه است            این چه نوری‌ست که در چهرۀ عبدالله است؟

این چه نوری‌ست که تاریکی شب را برده            دل مـرد و زن اقــوام عـرب را بُـرده

بسم رب‌ّالقـلم از عرش، غزل نازل شد            مدحِ شیرین‌سخـنان بود، عسل نازل شد

شعرمان رفت به جایی که مَلک راه نداشت            روزِ آن منّتِ خورشید و شبش ماه نداشت

قـلم به دست گـرفـتم، قـلم مـسلـمان شد            به صفحه نام تو دید و ز دست لرزان شد

قـلم ز دست رهـا شد به طرفـة العـیـنی            ز شاعرش جلو افتاد و صاحب جان شد